Особистість і привинення: від Просвітництва до філософії ідеалізму

Автор(и)

  • К. Зеєльман Університет Базелю, Switzerland

DOI:

https://doi.org/10.21564/2227-7153.2012.2.184073

Ключові слова:

особитість, відповідальність, ставлення до себе, привинення, Просвітництво, ідеалізм

Анотація

Привинення відповідальності стосовно іншої гідної особи, яке імпліцитно існувало вже за Античності та Середньовіччя, було чітко виявлене і приведене у відповідність із ставленням до себе лише у ранньому Просвітництві. Тільки той, хто має певний мисленнєвий зв’язок із самим собою, існує відповідально, і тільки йому можуть бути привинені його дії та бездіяльність. Ця здатність побудувати мисленнєвий зв’язок із самим собою, тим самим критично розглядаючи себе і  керуючи собою, створює особистість у філософії класичного модерну. На межі XVII–XIX ст. у І. Канта ця думка досягла кульмінації. Особистість стає чітко визначеною як об’єкт привинення. Особистість, як стверджує І. Кант, є той суб’єкт, вчинки якого є здатними до привинення. Під знаком відповідальності не пізніше, ніж за часів І. Канта, обговорювалося питання про зворотні передумови поведінки, а саме про те, чи взагалі не створює вперше безперервно здійснюване моральне або правове привинення те ставлення до себе, яке ми намагаємося пізнати через поняття особистості.

Біографія автора

К. Зеєльман, Університет Базелю

доктор юридичних наук, ординарний професор філософії права та кримінального права

Посилання

Oehler K. Subjektivität und Selbstbewusstsein in der Antike / Geschichte und Vorgeschichte der modernen Subjektivität ; R. Fetz, P. Hagenbüchle, P. Schulz (Hrsg.). — Berlin ; New-York, 1998. — Bd. 1.

Bast J. Das Individuum als Verbrecher. Zum Auftakt der Vorlesungsreihe «Drei Aufklärungen». — Frankfurter Rundschau, 4. Nov. 1997.

Thiel U. Person und persönliche Identität in der Philosophie des 17. Und 18. Jahrhunderts // Person — Philosophiegeschichte, theoretische Philosophie, Praktische Philosophie D. Sturma (Hrsg.). — Paderborn. — 2001.

Hobbes T. De corpore (zuerst erschienen 1655), ch. XI, hier benutzt // The English Works. — Vol. I.

Locke J. An Essay Concerning Human Understanding (zuerst erschienen 1689, dieses Kapitel allerdings erst in der 2. Auflage von 1694). — Oxford, 1894. — Ch. 27, § 26.

Brandt R.John Lockes Konzept der persönlichen Identität / Jahrbuch «Aufklärung»... S. 4 im Manuskr.

Lotter M. Rechtsprechung im Jenseits. — ARSP 2006.

Hennig a.a.O.

Sturma D. Philosophie der Person. Die Selbstverhältnisse von Subjektivität und Moralität. — Paderborn, 1997.

Kant I. Metaphysik der Sitten, Einleitung. — AA VI.

Geismann G. Recht und Moral in der Philosophie Kants // Jahrbuch für Recht und Ethik / Annual Review of Law and Ethics 14 (2006) 3ff.

Mohr G. Der Begriff der Person bei Kant, Fichte und Hegel // Sturma (Hrsg.), (o. Anm. 3).

Teicheit D. Personen und Identitäten. — Berlin ; New-York, 2000.

Quante M. Einleitung: Der Begriff der Person im Kontext der theoretischen Philosophie // Sturma (Hrsg.), (o. Anm. 3).

Thomasisus C. Fundamenta Iuris Naturae et Gentium (1705). — Aalen 1963. — I, 7. — § L. — 199. Dazu Geismann (o. Anm. 16).

Pufendorf S. De iure naturae et gentium libri octo. — Londini Scanorum, 1672.

Meder S. Schuld, Zufall, Risiko: Untersuchungen struktureller Probleme privatrechtlicher Zurechnung. — Frankfurt, 1993.

Honneth A. Kampf um Anerkennung. Zur moralischen Grammatik sozialer Konflik¬te. — Frankfurt, 1994.

##submission.downloads##

Опубліковано

2012-11-18

Номер

Розділ

ПРОБЛЕМИ ПРАВОВОЇ АНТРОПОЛОГІЇ